Smakowite Kąski #9

Po wieczorze, a właściwie nocy, spędzonej w towarzystwie pana Kurtza, Marlowa, conradowskiej światłości nieustannie zderzającej się z mrokiem i dopełniającej tą kolizję poezji T.S. Eliota, nie ma nic lepszego niż na moment przenieść się do słonecznej Vigaty, wprost w Sierpniowy Żar, Andrei Camilleriego.

"- Komisarz Montalbano? Doktor Arqua jest jeszcze zapracowany. Proszę uprzejmie spróbować...

- ... za dziesięć minut, wiem.

To się w głowie nie mieści, żeby tracić tyle czasu na durnia, który teraz pewnie zaciera ręce z radości, że każe na siebie czekać. Zmiął dwie kartki papieru, w kulę i włożył ją sobie do ust. Potem zacisnął nos klipsem do papieru i raz jeszcze wybrał numer sądówki. Mówił z lekkim akcentem toskańskim.

- Tu minister pełnomocny i generalny inspektor Gianfilippo Maradona. Proszę mnie pilnie połączyć z doktorem Arqua.

- Tak jest ekselencjo.

Montalbano wypluł kulę papieru, odpiął pęsetę. Za niecałą minutę usłyszał głos doktora Arqua.

- Tak jest, ekselencjo.

- Nie rozumiem, dlaczego nazywasz mnie ekselencją. Jestem Montalbano.

- Właśnie mi powiedziano, że...

- Możesz dalej mówić do mnie ekscelencjo, nawet mi się to podoba. 

Arqua nie odzywał się przez chwilę. Czuło się, że ma ochotę przerwać połączenie. Potem się romyślił.

- Czego chcesz?

- Masz mi coś do powiedzenia?

- Mam.

- To mów.

- Mówi się: z łaski swojej.

- Z łaskiej swojej.

- No to pytaj.

- Gdzie została zamordowana?

- Tam, gdzie została znaleziona.

- A ściślej mówiąc?

- Przy wyjściu z salonu na taras.

- Jesteś pewien?

- Zaręczam.

- Skąd ta pewność?

- Po prostu tam utworzyła się wielka kałuża krwi.

- A gdzie indziej? 

- Krwi ani śladu.

- Tylko ta jedna kałuża?

- I smugi na posadzce. Ofiara była wleczona w kierunku kufra.

- Znaleźliście narzędzie zbrodni?

- Nie.

- A odciski palców?

- Tysiące.

- Także na folii, w którą było zawinięte ciało?

- Nie, tam nie ma żadnych.

- Znaleźliście coś jeszcze?

- Rulon taśmy do paczek. Tej samej, którą oklejono folię.

- Na nim też nie ma odcisków?

- Ani jednego.

- I nic więcej?

- Nic.

- To pocałuj się w dupę.

- I ty też.

Piękny dialog. Lakoniczny, oschły, godny tragedii Vitoria Alfieriego."

Andrea Camilleri, Sierpniowy Żar, wyd. Noir Sur Blanc, 2012, tłum. Stanisław Kasprzysiak.